Sjun

’t Is sjtil in de kirch. Ze hant ziech nit aafjekald. D’r Lou, d’r Piet en d’r Wienand. Mar ze treffe ziech in de letste bank. ’t Is sjtil. Doarum klinke de sjtimme. Fluustere. Laa-che. De drei manslu zitse neëveree. Hön fluustere is mieë kalle. Jinne demper dróp. Dat hoeët zoeë bij d’r Frens. Dem ziene hoemoor is nit tse uvverhure. Duudlieg doa. Óch noen vuur hön bij ’t absjied van d’r Frens. Ze hant zie bild vuur ziech. Zieng je-sjiechtens.
‘D’r tsiejare-sjtoemel,’ zeët d’r Wienand.
Inne man duiete ziene tsiejare-sjtoemel in ing leëg voog tusje de sjting van de kir-che-moer. Da jong heë eri. De hoeëgmaes.  Doanoa pakket heë die werm droes. Sjtooch ze aa en da noa de wieëtsjaf. Fruu-sjoppe. Ing plaatsj woa nui jesjiechtens jebore woeëte. Jans vöal jesjiechtens.
Ze laache mit ze dreie. De lidjer junt an hön verbij. ’t Marietse Biel, de keutere, d’r drek in zek, wat is dat sjun, d’r miepmop. Dat bliet zoeë d’r janse deens. De sjtim van d’r Frens óp de letste bank. Bij d’r Lou, d’r Piet en d’r Wienand. In dat bild junt ze noa heem. Ze sjweëve. D’r miepmop oes-jevloage. De voog in de moer jesjlaose.
De sjtim van d’r Frens.
‘Wat is dat sjun.’