Hank

Dizze middieg zoge zie ziech nog. ’t Bertie en d’r Wiel mit de klingkinger. Ze hant ziech jeduid. En de kinger jedansd an de hank van de oma en d’r opa. Noen junt 't Bertie en d'r Wiel  noa ’t tejater. E sjtuk uvver inne man. Inne bedreier, zoeë  wie me zeët. D’r Jroeëse weëd e jeneumd. Heë nemt ’t nit ummer zoeë jenauw mit de woarheet. Weëd doa besser va. Mar in de loof van ’t sjtuk hat ’t inne durch. D’r Erik. Heë vroagt ziech aaf of inne doa oeëts sjleët va is woeëde. Bis heë d’r miensj ziet hinger d’r Jroeëse. Deë jraad de leefde zukt. En de lu die ziech va hem aafkiere, jraad de leefde kwiet zunt. D’r Erik hat ’t allenäu durch. Heë kiert ziech nit aaf. Mar kan d’r tragiesje sjloes van d’r Jroeëse nit vuurkome. Nog ee moal sjtikt heë de hank noa hem oes. De sjpillere krient e jroeës applaus. De heng junt ópee. D’r zaal is oesverkoat. Óch al zunt nit alle sjteul bezatsd. Die lu blieve heem. Oes angs. Mit jesjlaose heng.
’t Bertie en d’r Wiel junt noa heem. ’t Sjtuk hat jroeëse idrók óp hön jemaad. Mörje zient ze werm de klingkinger. Um an de hank tse neëme. Hön sjtuk.