Wase

Dis joar hant ze de Paosj-aier mar in d’r vuurjaad versjtaoche. De klingkinger van ’t Bertie en d’r Wiel zukke ze doa mit eëve vöal plezeer. Oeëstere viere ze bij hön vuur ’t hoes. Óp aafsjtand. De oma en d’r opa sjtunt  ‘óp ’t trepje vuur de duur’. In ’t jraas wase maizus-jer. De klingkinger plukke ze en legke ze óngenaa ’t trepje. Inne Poasj-jrós. In de vrugjoarzon. ’t Bertie raaft ze óp. Ze winke went ze werm junt. De maizusjer junt mit eri. In e veës-je neëver d’r pc. Sjtrak kanne de klingkinger ze zieë. ’t Bertie en d’r Wiel leëze vuurdat ze sjloffe junt ing jesjiechte vuur. Óp facetime. En zinge e lidje. D’r Wiel mit de jietaar.
‘Inne diejietale knoevel vuur ’t sjloffe joa,’ neumt d’r Wiel ‘t.
’t Bertie sjtriecht ‘m ins durch de hoare.
‘Ze wase, jong. Dat kan nog ing tsiet doere.’
D’r Wiel jriemelt ins.
‘Wits te nog. De joare zessieg. Lank hoar.’
Heë pakt de jietaar en zingt e lid uvver ‘Peace’.
D’r letste akoad klinkt noa mit de wöad van d’r Wiel.
‘Lang jeleie. Wen dat nog ins kuet zieë.’
Óch ’t Bertie laacht sjtil vuur ziech oes.
‘Wase losse. Wiel. Weë wees.’