Huegde

Ze hauwe jet va sjnei jemeld. Mar ’t woar nit óp de richtieje huegde.
‘Vier hauwe ’t hoeëjer óp mósse zukke,’ zeët ’t Bertie. ‘Hei vilt d’r reën. Doa boave sjneit ‘t.’
Het sjteet bij de vinster. D’r Wiel kunt neëver ‘m sjtoa. Tsezame kieke ze eroes.
‘Doa hauwe vier ós óp sjnei jevräúd.’
‘Joa Wiel, inne sjunne sjpatseerjank durch d’r sjnei.’
‘Vier kanne doch nog e sjtuk durch de velder lofe. Ónger d’r sjirm.’
‘Zicher, wie ummer. Bertie.’
‘Doe zeës ‘t. Wie ummer.’
‘Of Bertie, wie angesj? Iech hoeët nog nit zoeë lang jeleie óp d’r radio inne zage, dat ejentlieg nuuks angesj weëd. Ejentlieg alles ’t zelfde bliet.’
‘Doarum wie-ts te al zaats, wie ummer.’
‘Wits te wat vuur dunt, Bertie. Vier junt wie dan óch, wie ummer.’
‘Joa Wiel, mit of oane sjnei. Vier woeëne hoeëg jenóg.‘
‘Joa meëdje. Ós huegde.’
Zoeë junt ze ónger hön tswai. An de frisje lóf. Sjrit vuur sjrit durch de velder. Noen i winkterrouw. Raeste vuur d’r vrugjoarsblui. Wie ummer, of doch angesj? ’t Bertie en d’r Wiel dinke an hön klingkinger. Vuur dön is ’t jiddenfals nog nui.