Vaan

Het sjleet ziech de vaan um de sjouwere. Ing dekke woa ’t ziech i heem veult. De vräud van ’t jood wil ’t dele mit alle lu die hem e welkom jesjónke hant. Mieë wie tsing joar jeleie. Noen óp ing klatsjnase baan i Tokyo. Troane va jeluk. Óch bij ’t Lieza en d’r Joeëhan. Ze maache ’t jans mit. Heem bij d’r tillevies. D’r oranje lieëw hingt nog óp de vinster. Is blieve hange van d’r voesbal. Óch noen is ’t mit d’r voesbal nit zoeë jód jejange. D’r jemisde elfmeter. Durch e meëdje oes de provins. D’r Joeëhan sjloog ziech de heng vuur de oge.
‘Lies, vuurleufieg jinne pindakieës mieë óp d’r dusj.’  
Doch ’t nui jood deed die pieng van deë pienantie verjaese. ’t Sjteet jroeës in de tsiedónk. ‘Oranje i jood.’
En urjens óp e binneblad: ‘d’r pindakieës weëd duurder’.
D’r Joeëhan leëst ’t helóp vuur.
‘Zies te Lies. Zoeëjet verzins te nit.’
‘Nae Joeëhan, dat los iech an diech uvver.’
Ze laache ins. Neëveree zitse ze bij d’r tillevies. Ing bótram óp de voes. En wat dróp zitst maat nit zoeëvöal oes. ’t Sjmaat. Ing vräud um tse dele. Dat is hön vaan.