Óp tsiet

Ze woare ’t bauw verjaese tse kieke. ’t Sjaatse. Mar noa ’t ieëtsje jood zoos ’t bij hön werm jód dri. ‘t Mörjens zitse d’r Joeëhan en ’t Lieza vuur d’r tillevies. In inne óptsóg kome de medallieëts v’rbij.
‘En dizze middieg,’ zeët d’r Joeëhan, ‘kome die van d’r Vasteloavend oes ’t sjaos.’ ‘Joa, Joeëhan. Vier kanne lanksaam aavange mit tsere.’
Tsezame hoale ze de doeze mit klone, ballonge en sjlingere van d’r zölder.
‘Iech dink waal Lies, dat iech óch al jet vuur tse aese en tse drinke hoal.’
‘Miene leve man. Dat hat nog tsiet.’
‘Lies, doe wits nit wat ’t weer deed. Sjneie, ies, sjtórm. En da kome vier nit mieë de duur eroes. Nae, me kan nit vrug jenóg zieë.’
‘Ao joa, iech han diech wal durch. Doe bis jeweun bang vuur diene vuurroad.’
D’r Joeëhan deed ziech d’r jas aa.
‘Broechs te nit de sjal um tse doeë. Doe wits ja nit wat ’t weer deed. Sjneie, ies.’
Heë zeët nuuks en wil nit d’r jrielaach va zieng vrauw nit zieë. Pakt ziech ’t keersje mit de waartaesj. ’t Lieza hingt d’r ieëtsjte kloon óp.
Went e werm tseruk kunt, hat het bouw al ópjehange. Het kiekt ins noa de waartaesj.
‘Doe has jans jód i-jesjlage. Zoeë tse zieë weëd ’t inne sjtrenge winkter.’
‘Joa, dat hoeët iech in ’t jesjef óch. Vier krient ing ies-tsiet. D’r Elfsjteëtsóg weëd werm jevare. En nit inne, wal tswai.’
De sjtiemmoeng sjtiegt i jen hoes.
‘Me kan nit vrug jenóg bejinne,’ zeët d’r Joeëhan nog mennieg kier.
D’r Vasteloavend is óngerweëgs. Ze vräue ziech óp die daag. Mit de noabersjaf an duur. Kaod zalle ze ’t nit han. Doa zörgt d’r Joeëhan wal vuur.