Umsjteng

E inkel blad likt óppen eëd bij de bank. D’r Hain zetst ziech. Heë is d’r ieëtsjte. An de uvverzie kunt jraad d’r Karl aalofe. Heë zetst ziech óch d’rbij. Inne van de jemeende is ’t dóch ‘de scholen zijn weer begonnen’ aaf an ’t hoale. Dat woar tusje tswai beum jesjpanne.
‘De kinger hant bauw werm vakans,’ zeët d’r Hain.
‘Joa Hain. Herfsvakans.’
De bus vieët ’t dörp eri. ’t Marij en zieng vrundin ’t Sietske sjtieje oes. Ze jrusse mit inne laach de manslu. D’r Hain sjtikt ing hank óp.
‘Zies te. ’t Marij hat al herfsvakans.’
D’r Karl wiest noa ze.
‘Wat zien iech Marij. Doe bis in umsjteng.’
Het lekt ziech ing hank óp d’r boech.
‘Joa, sjun wa.’
‘Wienieë?’
‘Dizze mond nog.’
‘Ao wat sjun. Jratteleerd uur tswai,’ zeët d’r Hain.
‘Dank.’
‘Karl, da krient vier besjute mit muus-jer.’
’t Marij knikt.
‘Besjtimd.’
Ze winke en lofe durch. D’r Dris en d’r Allewies kome ziech óch d’rbij zetse. Ze krient ’t jroeëse nuits tse hure.
‘’t Marij is in umsjteng,’ róffe ze allebei tsejeliech.
D’r Dris kiekt mit jroeëse oge.
‘Wat e zonnieg nuits,’ fluustert e.
D’r Karl knikt.
‘Dat zeës te jód, Dris. Zies te, d’r zommer is nog nit verbij.’
Mit en mit kome de anger manslu. Hön weëd ‘t óch vertseld . D’r Karl klatsjt i jen heng.
‘’t Marij en ‘t ’t Sietske krient e kink. Vier weëde ópa.’
‘Joa, Karl. D’r leëftsiet hant vier d’rvuur,’ zeët d’r Allewies.
Ze laache allenäu hatslieg. Ing vräud óp de bank i d’r herfs. Mit e vrugjoar jeveul. D’r oktober i herfskluur. En rozza of blauw.