Meëts

Vóssjtep in d’r sjnei. D’rneëver hongspuetjer. D’r Joeëhan sjpatseert. Neëver ziech triepelt d’r hónk. Sjnei in d’r meëts. De vrugjoarvräud kriet ing winkterkluur. Wies i jreun. An de anger zie van de sjtroas leuft inne verbij.
‘’t Hat jesjneid.’
D’r Joeëhan zeët i ziechzelver: ‘Wat-s te nit zeës.’
Ier e heem is, hat dat nog e paar moal jehoeëd.
‘En,’ vroagt ’t Lieza.
Heë liet ‘m nit oeskalle.
‘’t Hat jesneid.’
‘Joa, Joeëhan dat is miech wal duudlieg.’
‘D’r sjnei is wies en de code oranje.’
’t Lieza kiekt noa d’r hónk. Deë kwispelt mit d’r sjtats.
‘Joa en d’r sjtats is meëts.’
‘’t Is mar jód Lies, dat iech de sjneisjup nit han ópjeruumd.’
Ze kieke eroes.
‘Doa is nog jinne an ’t sjuppe,’ zeët ’t Lieza.
D’r Joeëhan is noeëts d’r ieëtsjte. Dat woar jemindlieg de noabervrauw van de uvverzie. Doa zunt de jardienge nog tsouw. Al jans jet daag. Zoeë zal ’t óch wal ing tsiet doere. Ze woeënt vanaaf kóts in e zörghoes. Oes jewunde wil d’r Joeëhan wade. Nit d’r ieëtsjte zieë. Mar da jeet e doch mar. In de sjtroas huets te zieng sjup. An de uvverzie is ’t sjtil. Sjnei in d’r meëts. Oane de sjtim van de noabervrauw. Ze weëd jefeld. Code leed. D’r sjnei sjmiltst. I verdris.