Sjien

‘Oswink sjniet,’ zeët me.
D’r Hannes hat ‘m in d’r ruk, went e vertrukt. In ’t tserukkome zal e ‘t sjnieje besjtimd veule. De zon jieët ‘m e werm jeveul. Wie kaod in d’r vrujje mörje de sjproach van d’r herfs óch is. De zon neer, kluurt mit in de bleer. Ao joa, herfs, klure, zon,
kauw.
‘Los joa,’ zeët e teëje ziechzelver. ‘Iech treën miech werm.’
Zicher de huevele óp. Heë hat ‘r al jet jehad, went e eraaf jeet noa ’t dal. Noa d’r boerehof van al jans jet joare. Vuur de sjteer-eppel. Heë ziet al d’r laach van d’r boer vuur ziech. Deë mar nit  auwer weëd. D’r sjien hat va jónkheet. Dat zeët e óch jiddes moal. Óch noen. Went e d’r Hannes ziet. Vuurdat e aafjesjiegd is, zeët e al.
‘D’r sjien va jónkheet hilt miech jónk.’
Vöal mieë weëd nit jezaad. Heë leuft al noa d’r sjtal. De kiste mit eppel sjtunt jesjtabeld. D’r Hannes zetst d’r fiets teëje de moer van ’t boerehoes. Effe kiekt e eróp. Óch dat deed e jiddes joar. Mit jroeëse lettere sjteet dróp: ‘Tsevreie’.
D’r boer sjteet in ’t duurjesjpan. Ziet d’r Hannes eróp kieke.
‘Mieë wöad zunt nit nuedieg.’
Ze junt noa d’r sjtal eri. De eppel sjtunt in tute veëdieg. D’r Hannes nimt ing tuut mit noa heem. Sjteer-eppel mit de jedanke a krismes. Ze jrusse ziech. Zoeëvöal tse zage i winnieg wöad. De kraf va sjien. Dat nimt d’r Hannes mit noa heem. D’r oswink sjniet. Sjien va wirkliegheet. Jans in d’r naam van d’r boer. In d’r naam van d’r Hannes.