Jeet

Jans jet joare wirke ze in de waech vuur Allerhillieje óp d’r kirkhof. De manslu va de bank. Sjoevele, sjpitte, sjnieje. ’t Moos kratse. De erinneroeng drage. En kaffieëdrinke mit kóch in ’t tsimmersje neëver de kirch. Doa zörje de vrauwlu vuur. D’r Dris hauw jet nuits. Inne brenner teëje ’t ónkroed. Dat jeet flotter.
‘Zoeë zies te mar,’ zeët d’r Al. ‘De tsiet sjteet nit sjtil. Óch nit hei óp d’r kirkhof.’
D’r Dris laacht ins.
‘Jenauw Al, vier mósse mit de tsiet mitjoa.’
Heë waad effe.
‘Zoeëlang ’t jeet.’
Mit d’r brenner in de hank leuft e durch. De jaasflesj sjteet óp e keersje. Dat trukt e hinger ziech aa.
E paar daag trekke ze d’rvuur oes um d’r kirkhof óp tse poetse vuur ’t Allerhillieje-fes va zóndieg. De doeë iere. Dat dunt ze jeer.
Hu mit de harmonie, tusje blomme en brennende keëtse. En da d’rnoa noa junt ze noa de auw sjoeël. Vuur d’r kaffe mit vlaam en e kling jleës-je. Ze sjtoeëse aa.
‘Zoeëlang ’t jeet,’ zeët d’r Al nog ins.
Dat weëd nog dökser jezaad. E jevluejeld woad. Vuur d’r kirkhof en de auw sjoeël. “Zoeëlang ’t jeet.’
Zicher bis ’t nieëks joar. Um ziech tse vräue. Óp ’t moos dat bliet. Ónjekratsd. In erinneroeng.