Sjproach

Al vrug in d’r mitwochmörje zunt ze óngerweëgs. ’t Lieza en d’r Joeëhan lofe je-ermd noa de sjoeël va vruier. D’r weëlpas i jen heng. Wen ze langs d’r hoarsjniejer kome, kunt jraad d’r Fred eroes. Heë kiekt noa de pes.
‘Wist uur werm uur jut weële?’
‘Ao joa,’ zeët d’r Joeëhan.
‘En darf iech wisse wem?’
‘Dat losse vier in ’t weëlhöksje zieë.’
Laachend lofe ze durch. D’r Fred kiekt ze noa. Sjud ins mit d’r frisjjesjneie kop.
’t Vräut hön ummer um tse joa weële. Da kome ze nog ins in de auw sjoeël. Mit zoeëvöal erinneroenge. In d’r jank sjtunt jroeëse duzje. Ing juffrauw mit kinger sjteet drumhin. Ze zunt an ’t bakke. Pefferneus. ’t Ruucht herlieg. D’r Joeëhan lekt ziech ing hank óp d’r mónk.
‘Doa krien iech ’t wasser van in d’r mónk, Lies. Zouwe vier heem óch al jet joa bakke?’
‘Broecht nit Joeëhan.’
Het wiest noa inne dusj woa-óp tute sjtunt jevöld mit pefferneus.
‘Me kan ze hei óch jelde. Vuur inne jouwe tswek.’
Dat vinge ze e jód iedee. Ieëtsjt junt ze noa ’t weëllokaal. Vuur de weëlsjproach. Doana tseruk noa de kinger in d’r jank. Ze jelde ziech jet tute. Teëje de moer hingt e jroeës plakkaat. ‘Vuur alle kinger jet in d’r sjong’ sjteet dróp. ’t Lieza wiest d’rhin.
‘Ing sjproach um tse weële.’
‘Joa Lies, ’t sjtimt. Miene sjmaach.’
Je-ermd lofe ze werm noa heem. Noen jet flotter. Mit ’t wasser in d’r mónk.