Sjterk

Ze hoale ’t jraad. De tswai breur. Vasteloavend vilt vrug dis joar. En zie zunt jet sjpieë. Mar ze hoale ’t jraad. Ing waech vuur de vasteloavend rónk d’r kuchedusj. Um tse besjpraeche wat ze dunt mit d’r óptsóg. Wie junt ze als aintseljenger? ’t Jroeës sjtuk papier likt veëdieg óp d’r dusj. D’r Allewies zetst de flesj mit de tswai jleës-jer midde dróp. Doa vange ze mit aa.
‘Jezóndheet,’ zage ze teëje ee.
Jenauw wie jans jet kriskate. ‘Jelukzieëlieg Nuijoar en Jezóndheet.’
Doch de vastelaovends-jezóndheet likt kótter bij hön. Ze kieke ziech aa. Allebei pakke ze nit d’r viltsjtift um jet óp tse sjrieve. D’r Allewies zuet ins.
‘Broor, iech wees nuuks.’
D’r Jean kiekt ‘m aa.
‘Dat is evver sjterk. Iech óch nit.’
‘Losse vier dat da óp sjrieve, broor.’
En dat dunt ze. Vuur hön sjteet e woad: ‘sjterk.’  D’r Allewies sjud nog ins i.
‘Wat dunt vier doamit?’
D’r Jean sjlikt inne sjloek durch.
‘Doa junt vier mit. Sjterk is ’t woad.’
‘Iech ving dat evver nit zoeë sjterk,’ zeët d’r Jean.
Heë laacht ins, d’r Allewies.
‘Sjterk va diech.’
Ze jeëve ziech de hank. Lofe rónk kuchedusj. Doa junt ze mit.
‘Nit zoeë sjterk. Sjterk.’
Went d’r Jean noa heem jeet jeëve ze ziech de hank.
‘Hank i hank. Sjterk.’
Dat jeet ’t weëde.