Lies

Jraad óp tsiet is e tseruk oes ’t zude. D’r moaler, zoeëwie ze hem neume in d’r trengel. Uvverwinktere en werm tseruk vuur ’t vrugjoarfes, d’r Vasteloavend. Alling vilt dat vrug dis joar. Doarum kunt e nit wie angesj ing waech ieëder, mar óp d’r zamsdieg. Jraad óp tsiet. De vuurvräud hat e losse lofe.
‘D’r moaler is werm doa,’ ruft d’r noaberman.
Heë bejrust ‘m. In de winktertsiet jieët e aat óp  zieë hoes. De komende daag zalle ze ziech nog mennieg kier treffe. Tsezame noa ’t vasteloavends-fes i jen
dörp. D’r Jean jeet ziech ieëtsjt jet oesraeste van de rees. Evver nit lang. Doa hat heë nit de rouw vuur. Vasteloavend maat jet los bij hem. Heë wil moale. Zie bild va dis joar. Hinger de bónkte klure ziet heë jesjiechtens. Va lu. Hön eje aat en wies. Heë lieët ze kome oes de lies. D’r rank van ’t sjilderij. Van ’t leëve. Óngerweëgs noa ’t midde. Woa ze ziech treffe. Tsezame. Kluur va verbóngeheet. Die kriet me durch tse joa. Tse moale. Leëvens-ech.
D’r Jean bekiekt ’t ziech. Jet sjritte noa hinge. Heë veult ziech vroeë. De jesjiechte waast mit jiddere sjrit noa hinge. An duur jeet d’r noaberman mit zieng famillieë verbij. D’r Jean maat de vinster óp.
‘Iech kom!’
Jekleid in de klure van ’t sjilderij jeet e mit. Óngerweëgs vanoes de lies. Wat e fes. Vasteloavend!