Vrundlieg

’t Sjtroalt in d’r jaad bij d’r Hannes. Koareblomme, kamille, joodblomme. En da zieng jroeëse vräud, de klatsjroeëze. ’t Vrugjoar is drueg. D’r wink frisj. Zieng kielometere blieve doarum winkterlieg. Mar dis waech jeet ’t los. De temperatoere sjtieje. Doamit óch de vräud va d’r Hannes. ‘t Vrujje mörje fietse kunt kótterbij.
Dizze mörje sjpatseert e langs zieng blomme. Um d’r zoam tse verware vuur ’t nieëks joar. De tsiet vuuroes. In d’r vuurjaad is zoeëv׆al zoam um tse plukke. D’r noaberman jrust ‘m mit in ‘ne laach.
‘’t Jeet jód mit diene zoam.’
Vrundlieg laacht d’r Hannes tseruk. Ejentlieg lieët e ziech mitdrieve in ‘ne dreum. Va nui leëve tusje de blomme. E bild vuur d’r daag va mörje. En wieër.
Sjaptseerjengere kome langs mit hön hunke. Ze blieve sjtoa i hön vrundliegheet. ’t Deed  d’r Hannes jód. Alling heë hauw mieë wöad vuur ze wille han. Tse winnieg sjenke kans te vinge in ’t jód maache. Doarum  jeet e in d’r middieg óp d’r fiets. De ónendliegheet preuve.
Tseruk kome en zage: ‘Joa lu. Iech bin uuch nit verjaese. Iech wil nog ee dink zage. Dat uur blooft sjtoa bij miene vuurjaad. Durch uuch bluit e óch ‘t nieëks joar werm. D’r zoam hant vier hu jezieënd. I vrundliegheet. Dank!’