’t Pietje ziet ze vleie...!
D’r boer viert met inne jroeëse masjieng uvver ‘t veld. D’r masjieng sjnapt noa de joodjeële stjengele van ‘t koar. Teëje d’r oavend jeet hij noa heem. Zie land is noen ee jroeës stjóppelveld woeëde. ‘t Liecht wal e junke, dat ziechzelver de hoare hat jesjneie. Vuur de kinger in ‘t dörp is noen ‘t moment aajebraoche um mit pleksel, lets-jer, koad en fel jekluurd papier an d’r sjlaag tse joa. De tsiet va vliejere is aajebraoche, va friekkele en óplosse. De klinge weëde jehólpe durch d’r pap of de mam. De jroeëse maache inne wedstrijd d’rva um de mieëtst wóngerlieje winkvüejel tse maache. ‘t Oavends, went ze noa bed junt, hingt bij jans jet kinger inne vliejer loestieg an d’r plavong of de moer. Mörje zalle ze hel uvver ‘t kaal land van d’r boer sjneure, aaf en tsouw sjtrüchelend uvver de sjtachelieje stumpjer van ‘t jemieënd koar. Mar de sjramme, dietste doava kries, dunt kóm pieng. Of ’t mós zieë, dat ing ónverwaadse sjoel reën sjtröaltjer wasser uvver de bee lieët sjtreume.
Evver bij ’t ópsjtoa zient de kinger ing koarblauw loeët. Vuur e sjülsje broeche ze noen jinne floep tse han. De kiets-sje van de beum sjwinke noen ins flot en dan werm lanksaam hin en heer. Wink jenóg. De vliejere drieve óp zienne oam. Ummer hoeëjer. Inne intsieje vilt eraaf of sjleet uvver d’r kop. Da weëd d’r sjtats e bisje lieëter of sjwoarder jemaad. En d’r voeëjel vlügt werm. De kinger hant vöal sjpas. Ze zitse bijenee. Óp jenóg aafsjtand. Jinne wil natuurlieg dat vliejere teëjenee knalle.
Jans an ‘t anger end van het vliejerveld zitst inne klinge jong. Heë hilt jing koad in de heng vas um inne vliejer tse losse danse. Zelver kan heë nog jinne maache. En heem hat de mam jing tsiet vuur hem. Zienne pap hatte allang nit mieë jezieë. Doarum kiekt heë noa de vliejere van de anger kinger. Maar waal óp inne zichere aafsjtand, want ze keëke ummer noa hem: ‘‘t Pietje ziet ze vleie!’. Hei, wied voet, bij de baach, weëd heë nit jesjtuurd. Lekker lankoes óp zienne ruk kan heë euje noa de vliejere en herlieg dreume.
't Is jraad alsof heë langs ing koad umhoeëg klömt, noa de papiere vüejel in de loeët. ‘t Pietje danst mit hön mit, de hoare in d’r wink.
Noa de zommervakans vertselle de kinger an d’r meester uvver hön vliejerjesjiechtens. ‘t Pietje nit. Heë durft de wóngerlieje jesjiechte uvver zieng lófrees nit tse vertselle. De kinger in de klas laache hem mar oes. ‘’t Pietje ziet ze vleie!". Aaf en tsouw, noa sjoeël, probeert heë 't wal ins. Bij d’r meester aan d’r burro. Mar dan is ‘t jraad alsof d’r meester mieë andach hat vuur de sjrifter. Zoeë is heë jans alling mit zieng jesjiechtens. Zieng intsiegste vrunker ejentlieg. Miepmöp mit wem heë mitfladdert va blom bis blom, inne sjterke nónk deë hem óp e wulks-je huft. ’t Oavends noa ónge roetsje langs ing mondesjtroal. Sjneiklöks-jer danse neer wie toverpolver van ing fee. Tswerge kriesje dauwdrüp óp blomblèdjer. Könnik Winkter moalt iesblomme óp de roete. Allenäu zieng jesjiechtens.
Dizzen oavend ziet heë de kaal tek van de beum die wild hin en heer junt in d’r herfswink. ‘t Zunt jraad lang majer heksevingere. Ze wieze noa hem. En sjraie: ‘Doe bis alling, alling, jans alling!’ ‘t Pietje is tse wus um floep tse han. Heë sjtikt noen zienne kop boave de dekkens oes en ruft noa de sjwatste stechele an duur: ‘Waad mar bis d’r Tsinterkloas kunt. Deë kunt miech besjtimd bezukke. Da krien iech jet i mienne sjong. En iech sjrief hem inne brif woa-i iech vroag um ‘t jans hel tse losse winge. Zoeë hel, dat uur van de beum wingt!’
‘t Pietje drieënt ziech um ónger de dekkens. Nit mieë wus en óch nit bang.
Ing wèch sjpieëder kunt d’r Tsinterkloas in ‘t land. Uvveral kans te ‘t hure en zieë. Óp d’r televies, in de jejsefter, óp sjoeël. D’r Hillieje Niekkela is werm doa. Dizzen oavend d’r sjong ópzetse. ‘t Pietje zetst zienne sjong bij de balkonduur. Zoeë kan d’r Sjwatse Piet mekkelieg d’rbij, went heë in de flat va balkon noa balkon klömt. Zieng mam is dizzen oavend zoeë wie ummer voet. Went ze heem kunt is ‘t besjtimd naat. Da zunt döks lü derbij, die vöal sjandaal maache. Hoffentlieg stjure zie d’r Tsinterkloas nit. Bij d’r sjong sjteet e kumpje wasser en derneëver likt e stuks-je broeëd. D’r brif uvver de sjreklieje heksetek natuurlieg óch. Ónger ziech alling zingt ‘t Pietje e lid. Ónger de dekkens zeët heë sjtil: ‘Tsinterkloas kóm toch jevelles, jevelles..."
'’t Mörjens sjteet heë jans vrug óp en sjliecht óp bloeëse vus noa ‘t tsimmer. Bij de balkonduur likt ’t beks-je óp d’r kop. ‘t Broeëd is durchweecht. D’r brif likt in e peulsje wasser. De lettere verdrónke. Zienne sjong sjtikt ónger de bank oes. De mam hat werm ins bezuk. Vuur d’r Tsinterkloas woar ‘t tse wild. ‘t Pietje weëd wus. Troane in zieng oge. Hel sjleet heë de duur tsouw. De mam hüet ‘t nit. Ze is tse mui.
Heë is alling. Alling mit zieng vrung, de jesjiechtens. Doa kriet e inne ival. Inne ival vuur dizzen oavend.
Went ‘t duuster is jeet ‘t Pietje noa d’r balkong. An e köadsje lieët heë zienne sjong eraaf zakke. Nit tse deep. Want doa darf jinne aakómme. Alling d’r Sjwatse Piet. Deë kunt uvveral. ‘t Köadsje maat heë an de ’t jelender vas. ‘t Sjunke boemmelt in d’r mondesjien. Mit inne brif en e sjtuks-je broeëd. ‘t Wasser zitst in e plastic zeks-je mit inne knub drin. Vanaaf inne balkong óp d’r tswaide sjtok klinkt sjtil e lidje. ‘Ziech d’r mond sjiengt..." Doa kunt ing duuster wólk. ‘t Pietje jeet noa bed.
‘t Is nog duuster, went heë tusje de sjpielle van ‘t jelender eraaf kiekt. Jans vuurzichtieg trukt heë ‘t köadsje umhoeëg. Is d’r sjong jevöld? Jans vuurzichtieg. Doa darf nüks droes valle. Zie hats boemst in zieng keel. Plötsieg klinkt ing hel sjtim. Zieng mam. Ze sjoebt en trukt hem rouw an inne erm umhoeëg. ‘t Köadsje sjuust oes zieng heng. D‘r sjong vilt eraaf. De mam maat ’t köadsje los. Wat mós die zouwerij hij. ‘t Pietje kriesjt en keëkt um zienne sjong. Ze trukt hem eri.
Went ’t an duur kloar weëd, zukt heë in de sjtrüch noa d’r sjong. Nog ummer mit troane in de oge. D’r sjong kan heë nit zieë. Zieng mam sjikt hem vuur sjtroaf óp de sjloebbe noa sjoeël. Óp d’r sjpieëlplai kanste alling mar hure: ‘’t Pietje ziet ze vleie!’ Ummer heller, ummer mieë. D’r meester kunt eroes. ‘Kinger, nit tsenke!", ruft heë. ‘t Pietje jeet mit hem eri. Jeluklieg, d’r meester loestert noa zieng jesjiechte. Heë darf al in de klas joa zitste.
‘t Is sjtil. Heë is jans alling. Noen veult heë ziech zicher.
De sjoeël vingt aa. D’r meester zeët: ‘Sjloebbe zunt lekker werm en jans jemuutlieg. De kinger laache effe en sjtil. ‘t Klinkt vrundlieg. ‘t Pietje mós bauw kriesje.
Noa de sjoeël lofe de kinger uvver d’r sjpieëlplai noa heem. D’r meester sjlist de duur hinger hön. E paar kinger kómme óp ‘t Pietje aaf. Ze wille hem sjnappe. Heë trukt ziech los en sjneurt voet. Bij de sjoeëlpoats hant ze hem tse pakke. Ze duie hem teëje d’r droad neëver de poats. Ze trekke hem de sjloebbe oes. Inne zeët jans jemeen: ‘Sjloebbe zunt lekker werm, jans jemuutlieg en kanne jans hoeëg vleie’. De sjloebbe valle midde óp d’r sjpieëlplai neer. De kinger sjneure voet. ‘’t Pietje ziet ze vleie’, róffe ze. Ummer werm, mar ummer wieër voet. Heë sjteet óp. In zie jezich kanste nog jraad effe de höks-jer van d’r droad zieë. Óp de zökke leuft heë noa zieng sjloebbe. Nit mieë zoeë werm, nit mieë zoeë jemuutlieg.
Ing vrauw van d’r ungesjte sjtok hat d’r sjong vónge. Heë sjteet in de kuche neëver d’r angere. ‘t Köadsje zitst nog draa. Dizzen oavend wil heë ‘t nog ing kier probere. Noa hü zal d’r Tsinterkloas de jesjiechte van ‘t Pietje toch zicher kenne. ‘t Mós klappe. Alling inne angere plaan. Ing dikker koad broecht heë.
't Oavends jeet de mam ieëtsj sjpieë voet. Mar ‘t Pietje bliet wakker. Mit de oge wied óp ónger de dekke. Went de vuurduur tsouwsjleet sjpringt heë oes ‘t bed. D’r sjong maat heë an ing dikke koad vas. Die hat heë oes de moerkas jehold. An duur is ’t zieër kaod. Óp d’r televies zaat me, dat misjien sjnei kunt. D’r sjong drieënt nog e bis-je rónk. ‘t Pietje slieft. Sjpieëder wie angesj.
Plötslieg weëd heë wakker. Heë ziet, dat ‘t al kloar weëd. Vöal tse lang jesjloffe. Toch nit tse sjpieë? Heë deet ziech de sjloebbe aa en sjliecht flot eroes. En joa! Doa ónge boemmelt zienne sjong. Jans vol mit sjnüts. Zoeë sjun in de oranje mörjezon. Óp ‘t jelender likt e bis-je sjnei. Heë klömt druvver. De sjneivlokke danse wie sjteërsjer oes inne toverkül eraaf. ‘t Pietje hilt ziech jód vas an de koad. Heë wil noa zienne sjong, zienne sjnüts. Ópins inne roek an de koad en werm die sjtim. ‘t Pietje sjrukt. Heë sjuuft noa ziennne sjong. Jans flot. Zieng heng dunt pieng. Heë sjuust langs zienne sjong en vilt in de sjtrüch. Effe is ‘t jraad alsof de zon hoeëg an d’r himmel sjteet. Jans lieët. Da plötsieg naat.
‘t Pietje weëd wakker. Heë likt in e jroeës bed. Heë deet zieng oge e bis-je óp. Zienne kop deed pieng. An d’r plafong hingt inne jroeëse roeë vliejer. Mit jeel lettere zunt de name van de kinger oes de klas dróp jeplekt. En an d’r sjtats hange tswai sjong vol mit sjnüts. Inne van d’r Tsinterkloas en d’r angere zal wal van zieng mam zieë. Ónger de dekkens hat heë ‘t lekker werm en jans jemuutlieg. Heë mós bauw kriesje. In d’r zommer kan heë óch inne vliejer óplosse. En dan zelver zage: ‘Iech zien hem vleie.’ Mar ieëtsjt d’r sjnüts ópèse. En lekker jezónk sjloffe.
D’r boer viert met inne jroeëse masjieng uvver ‘t veld. D’r masjieng sjnapt noa de joodjeële stjengele van ‘t koar. Teëje d’r oavend jeet hij noa heem. Zie land is noen ee jroeës stjóppelveld woeëde. ‘t Liecht wal e junke, dat ziechzelver de hoare hat jesjneie. Vuur de kinger in ‘t dörp is noen ‘t moment aajebraoche um mit pleksel, lets-jer, koad en fel jekluurd papier an d’r sjlaag tse joa. De tsiet va vliejere is aajebraoche, va friekkele en óplosse. De klinge weëde jehólpe durch d’r pap of de mam. De jroeëse maache inne wedstrijd d’rva um de mieëtst wóngerlieje winkvüejel tse maache. ‘t Oavends, went ze noa bed junt, hingt bij jans jet kinger inne vliejer loestieg an d’r plavong of de moer. Mörje zalle ze hel uvver ‘t kaal land van d’r boer sjneure, aaf en tsouw sjtrüchelend uvver de sjtachelieje stumpjer van ‘t jemieënd koar. Mar de sjramme, dietste doava kries, dunt kóm pieng. Of ’t mós zieë, dat ing ónverwaadse sjoel reën sjtröaltjer wasser uvver de bee lieët sjtreume.
Evver bij ’t ópsjtoa zient de kinger ing koarblauw loeët. Vuur e sjülsje broeche ze noen jinne floep tse han. De kiets-sje van de beum sjwinke noen ins flot en dan werm lanksaam hin en heer. Wink jenóg. De vliejere drieve óp zienne oam. Ummer hoeëjer. Inne intsieje vilt eraaf of sjleet uvver d’r kop. Da weëd d’r sjtats e bisje lieëter of sjwoarder jemaad. En d’r voeëjel vlügt werm. De kinger hant vöal sjpas. Ze zitse bijenee. Óp jenóg aafsjtand. Jinne wil natuurlieg dat vliejere teëjenee knalle.
Jans an ‘t anger end van het vliejerveld zitst inne klinge jong. Heë hilt jing koad in de heng vas um inne vliejer tse losse danse. Zelver kan heë nog jinne maache. En heem hat de mam jing tsiet vuur hem. Zienne pap hatte allang nit mieë jezieë. Doarum kiekt heë noa de vliejere van de anger kinger. Maar waal óp inne zichere aafsjtand, want ze keëke ummer noa hem: ‘‘t Pietje ziet ze vleie!’. Hei, wied voet, bij de baach, weëd heë nit jesjtuurd. Lekker lankoes óp zienne ruk kan heë euje noa de vliejere en herlieg dreume.
't Is jraad alsof heë langs ing koad umhoeëg klömt, noa de papiere vüejel in de loeët. ‘t Pietje danst mit hön mit, de hoare in d’r wink.
Noa de zommervakans vertselle de kinger an d’r meester uvver hön vliejerjesjiechtens. ‘t Pietje nit. Heë durft de wóngerlieje jesjiechte uvver zieng lófrees nit tse vertselle. De kinger in de klas laache hem mar oes. ‘’t Pietje ziet ze vleie!". Aaf en tsouw, noa sjoeël, probeert heë 't wal ins. Bij d’r meester aan d’r burro. Mar dan is ‘t jraad alsof d’r meester mieë andach hat vuur de sjrifter. Zoeë is heë jans alling mit zieng jesjiechtens. Zieng intsiegste vrunker ejentlieg. Miepmöp mit wem heë mitfladdert va blom bis blom, inne sjterke nónk deë hem óp e wulks-je huft. ’t Oavends noa ónge roetsje langs ing mondesjtroal. Sjneiklöks-jer danse neer wie toverpolver van ing fee. Tswerge kriesje dauwdrüp óp blomblèdjer. Könnik Winkter moalt iesblomme óp de roete. Allenäu zieng jesjiechtens.
Dizzen oavend ziet heë de kaal tek van de beum die wild hin en heer junt in d’r herfswink. ‘t Zunt jraad lang majer heksevingere. Ze wieze noa hem. En sjraie: ‘Doe bis alling, alling, jans alling!’ ‘t Pietje is tse wus um floep tse han. Heë sjtikt noen zienne kop boave de dekkens oes en ruft noa de sjwatste stechele an duur: ‘Waad mar bis d’r Tsinterkloas kunt. Deë kunt miech besjtimd bezukke. Da krien iech jet i mienne sjong. En iech sjrief hem inne brif woa-i iech vroag um ‘t jans hel tse losse winge. Zoeë hel, dat uur van de beum wingt!’
‘t Pietje drieënt ziech um ónger de dekkens. Nit mieë wus en óch nit bang.
Ing wèch sjpieëder kunt d’r Tsinterkloas in ‘t land. Uvveral kans te ‘t hure en zieë. Óp d’r televies, in de jejsefter, óp sjoeël. D’r Hillieje Niekkela is werm doa. Dizzen oavend d’r sjong ópzetse. ‘t Pietje zetst zienne sjong bij de balkonduur. Zoeë kan d’r Sjwatse Piet mekkelieg d’rbij, went heë in de flat va balkon noa balkon klömt. Zieng mam is dizzen oavend zoeë wie ummer voet. Went ze heem kunt is ‘t besjtimd naat. Da zunt döks lü derbij, die vöal sjandaal maache. Hoffentlieg stjure zie d’r Tsinterkloas nit. Bij d’r sjong sjteet e kumpje wasser en derneëver likt e stuks-je broeëd. D’r brif uvver de sjreklieje heksetek natuurlieg óch. Ónger ziech alling zingt ‘t Pietje e lid. Ónger de dekkens zeët heë sjtil: ‘Tsinterkloas kóm toch jevelles, jevelles..."
'’t Mörjens sjteet heë jans vrug óp en sjliecht óp bloeëse vus noa ‘t tsimmer. Bij de balkonduur likt ’t beks-je óp d’r kop. ‘t Broeëd is durchweecht. D’r brif likt in e peulsje wasser. De lettere verdrónke. Zienne sjong sjtikt ónger de bank oes. De mam hat werm ins bezuk. Vuur d’r Tsinterkloas woar ‘t tse wild. ‘t Pietje weëd wus. Troane in zieng oge. Hel sjleet heë de duur tsouw. De mam hüet ‘t nit. Ze is tse mui.
Heë is alling. Alling mit zieng vrung, de jesjiechtens. Doa kriet e inne ival. Inne ival vuur dizzen oavend.
Went ‘t duuster is jeet ‘t Pietje noa d’r balkong. An e köadsje lieët heë zienne sjong eraaf zakke. Nit tse deep. Want doa darf jinne aakómme. Alling d’r Sjwatse Piet. Deë kunt uvveral. ‘t Köadsje maat heë an de ’t jelender vas. ‘t Sjunke boemmelt in d’r mondesjien. Mit inne brif en e sjtuks-je broeëd. ‘t Wasser zitst in e plastic zeks-je mit inne knub drin. Vanaaf inne balkong óp d’r tswaide sjtok klinkt sjtil e lidje. ‘Ziech d’r mond sjiengt..." Doa kunt ing duuster wólk. ‘t Pietje jeet noa bed.
‘t Is nog duuster, went heë tusje de sjpielle van ‘t jelender eraaf kiekt. Jans vuurzichtieg trukt heë ‘t köadsje umhoeëg. Is d’r sjong jevöld? Jans vuurzichtieg. Doa darf nüks droes valle. Zie hats boemst in zieng keel. Plötsieg klinkt ing hel sjtim. Zieng mam. Ze sjoebt en trukt hem rouw an inne erm umhoeëg. ‘t Köadsje sjuust oes zieng heng. D‘r sjong vilt eraaf. De mam maat ’t köadsje los. Wat mós die zouwerij hij. ‘t Pietje kriesjt en keëkt um zienne sjong. Ze trukt hem eri.
Went ’t an duur kloar weëd, zukt heë in de sjtrüch noa d’r sjong. Nog ummer mit troane in de oge. D’r sjong kan heë nit zieë. Zieng mam sjikt hem vuur sjtroaf óp de sjloebbe noa sjoeël. Óp d’r sjpieëlplai kanste alling mar hure: ‘’t Pietje ziet ze vleie!’ Ummer heller, ummer mieë. D’r meester kunt eroes. ‘Kinger, nit tsenke!", ruft heë. ‘t Pietje jeet mit hem eri. Jeluklieg, d’r meester loestert noa zieng jesjiechte. Heë darf al in de klas joa zitste.
‘t Is sjtil. Heë is jans alling. Noen veult heë ziech zicher.
De sjoeël vingt aa. D’r meester zeët: ‘Sjloebbe zunt lekker werm en jans jemuutlieg. De kinger laache effe en sjtil. ‘t Klinkt vrundlieg. ‘t Pietje mós bauw kriesje.
Noa de sjoeël lofe de kinger uvver d’r sjpieëlplai noa heem. D’r meester sjlist de duur hinger hön. E paar kinger kómme óp ‘t Pietje aaf. Ze wille hem sjnappe. Heë trukt ziech los en sjneurt voet. Bij de sjoeëlpoats hant ze hem tse pakke. Ze duie hem teëje d’r droad neëver de poats. Ze trekke hem de sjloebbe oes. Inne zeët jans jemeen: ‘Sjloebbe zunt lekker werm, jans jemuutlieg en kanne jans hoeëg vleie’. De sjloebbe valle midde óp d’r sjpieëlplai neer. De kinger sjneure voet. ‘’t Pietje ziet ze vleie’, róffe ze. Ummer werm, mar ummer wieër voet. Heë sjteet óp. In zie jezich kanste nog jraad effe de höks-jer van d’r droad zieë. Óp de zökke leuft heë noa zieng sjloebbe. Nit mieë zoeë werm, nit mieë zoeë jemuutlieg.
Ing vrauw van d’r ungesjte sjtok hat d’r sjong vónge. Heë sjteet in de kuche neëver d’r angere. ‘t Köadsje zitst nog draa. Dizzen oavend wil heë ‘t nog ing kier probere. Noa hü zal d’r Tsinterkloas de jesjiechte van ‘t Pietje toch zicher kenne. ‘t Mós klappe. Alling inne angere plaan. Ing dikker koad broecht heë.
't Oavends jeet de mam ieëtsj sjpieë voet. Mar ‘t Pietje bliet wakker. Mit de oge wied óp ónger de dekke. Went de vuurduur tsouwsjleet sjpringt heë oes ‘t bed. D’r sjong maat heë an ing dikke koad vas. Die hat heë oes de moerkas jehold. An duur is ’t zieër kaod. Óp d’r televies zaat me, dat misjien sjnei kunt. D’r sjong drieënt nog e bis-je rónk. ‘t Pietje slieft. Sjpieëder wie angesj.
Plötslieg weëd heë wakker. Heë ziet, dat ‘t al kloar weëd. Vöal tse lang jesjloffe. Toch nit tse sjpieë? Heë deet ziech de sjloebbe aa en sjliecht flot eroes. En joa! Doa ónge boemmelt zienne sjong. Jans vol mit sjnüts. Zoeë sjun in de oranje mörjezon. Óp ‘t jelender likt e bis-je sjnei. Heë klömt druvver. De sjneivlokke danse wie sjteërsjer oes inne toverkül eraaf. ‘t Pietje hilt ziech jód vas an de koad. Heë wil noa zienne sjong, zienne sjnüts. Ópins inne roek an de koad en werm die sjtim. ‘t Pietje sjrukt. Heë sjuuft noa ziennne sjong. Jans flot. Zieng heng dunt pieng. Heë sjuust langs zienne sjong en vilt in de sjtrüch. Effe is ‘t jraad alsof de zon hoeëg an d’r himmel sjteet. Jans lieët. Da plötsieg naat.
‘t Pietje weëd wakker. Heë likt in e jroeës bed. Heë deet zieng oge e bis-je óp. Zienne kop deed pieng. An d’r plafong hingt inne jroeëse roeë vliejer. Mit jeel lettere zunt de name van de kinger oes de klas dróp jeplekt. En an d’r sjtats hange tswai sjong vol mit sjnüts. Inne van d’r Tsinterkloas en d’r angere zal wal van zieng mam zieë. Ónger de dekkens hat heë ‘t lekker werm en jans jemuutlieg. Heë mós bauw kriesje. In d’r zommer kan heë óch inne vliejer óplosse. En dan zelver zage: ‘Iech zien hem vleie.’ Mar ieëtsjt d’r sjnüts ópèse. En lekker jezónk sjloffe.