Deel XXVII 

mölle   

De krisvakans kunt kótterbij. Nog inne daag sjoeël. En dat is inne jans bezóngere. Hu weëd de veerde keëts aajesjtaoche. Ze junt tsezame in de klas krismes viere. Mar wat jek. D’r adventskrans is voet.
‘Meester, is d’r adventskrans al ópjeruumd,’ vroagt ’t Angela.
’t Sietske kiekt verwóngerd.
‘Noen kanne vier nit de veerde keëts aamaache.’
D’r meester sjtikt de heng in jen loeët.
‘Noen zut mar ins effe rui-ieg. Vier dunt werm d’r jas aa en junt d’r adventskrans zukke.’
’t Dana sjnapt ’t nit.
‘Zukke? Woa mósse vier dat doeë?’
‘Koom kinger, jut mar mit.’
Bij de sjoeëlpoats sjtunt de mamme van ’t Sietske en ’t Dana. D’r pap van d’r Patrick sjteet óch d’rbij.
De kinger sjnappe ’t allenäu nit mieë. D’r meester jrust ze vrundlieg.
‘Sjun, dat uur ós komt helpe mit zukke.’
Ze laache.
‘Mama,‘ zeët ’t Dana, ‘doa has te miech nuuks va vertseld?’
‘Nae, kink. Dat hant vier mit d’r meester aafjekald.’
Nuisjierieg lofe ze mit d’r meester mit. Bij de bushalte blieve ze sjtoa.
‘Hei mósse vier effe wade.’
D’r Patrick zetst jroeëse oge óp.
‘Junt vier mit de bus?’
D’r meester knikt alling mar. Lang broeche ze nit tse wade. Doa kunt de bus al. Ze sjtieje i. De bus bringt hön e sjtuk boese ’t dörp. Bij inne klinge busj sjtieje ze oes. Tusje de beum durch zient ze de mölle.
‘Ao noen, sjnap iech ‘t,’ ruft ’t Angela. ’Doa weëd ’t meël jemaachd!’
Bij de jroeëse poats van de mölle sjteet d’r mölleter. Heë jrust ze en lieët ze eri. Binne kanne ze zieë wie ’t koare jemale weëd en ’t meël i zek jeet.
‘Kanne vier óch jet meël noa erm lu sjikke,’ vroagt ’t Sietske.
‘Hei jeet dat wal, mar nit wied voet. Dat is lestieg. Doa junt wal ins vliejere of sjifter hin mit zek meël. Vier kanne ze helpe mit jet jeld jeëve um die rees tse kanne betsale.’
D’r mölleter lekt inne zak meël óp ing sjouwer. Heë jeet noa d’r sjtal. De kinger lofe hinger ‘m aa. En doa zient ze d’r adventskrans.
‘D’r krans,’ róffe ze tsezame.
‘D’rneëver sjteet d’r bekker. Heë hat ing sjóttel i jen heng mit kriskrens-jer.
‘Vuur uuch jebakke!’
Heë jeet mit de sjóttel rónk. De kinger sjmaacht ’t jód.
‘En weë maat de veerde keëts aa,’ vroagt d’r meester.
De kinger hant d’r mónk vol. Mar ze kanne waal wieze. Noa d’r bekker en d’r mölleter. Ze sjtaeche tsezame de veer keëtse aa. De jietaar van d’r meester is óch doa. Sjteet in inne ek teëje de moer. D’r meester pakt ze. D’r bekker lekt ing hank óp d’r zak meël.
‘Hei jon iech krisbroeëd va bakke vuur erm kinger hei.’
De kinger klatsje i jen heng. D’r meester waad bis ’t sjtil is.
‘En wat dunt vier mit de erm kinger wiedvoet?’
‘Doa kanne vier doch vuur sjpare.’
‘Jód Patrick,’ zeët de mam van ’t Angela, ‘en de mamme en pappe dunt mit uuch mit.’
D’r meester sjtroalt.
‘Ing sjun kris-jedanke.’
Rónk d’r adventskrans sjtunt hootsere kratte. Ze junt zitse. D’r meester zingt e nui sjtuks-je van ’t krismeersje.
 

in de mölle bijenee
viere vier de krismestsiet
bekker sjenkt ós kris-jebek
lieët ós laache wie me ziet
mölle drieënt ’t koare rónk
weëd noen meël zoeë jans jezónk

vuur de kinger hei en wied
krank va honger ach zoeë erm
bakt d’r bekker herlieg broeëd
doarum is dis tsiet zoeë sjun
zoeë sjun, zoeë sjun, zoeë sjun vol kris-jebek